Kiedy następuje zdarzenie przewidziane w umowie ubezpieczenia, ubezpieczony pragnie, aby odszkodowanie było wypłacone bez zbędnej zwłoki i w maksymalnej wysokości. Zdarzają się przypadki, w których zakład ubezpieczeń niezasadnie zaniża bądź nawet odmawia wypłaty świadczenia. Praktyka pokazuje, że nie trzeba bać się wytoczyć w takim wypadku powództwa, ponieważ wiele spraw sądy rozstrzygają na korzyść słabszej strony umów, czyli ubezpieczonych.
Pan Jan zawarł z zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia upraw rolnych rzepaku (przedstawiciel zakładu ubezpieczeń nie dokonywał oględzin uprawy przed objęciem ochroną ubezpieczeniową). W Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia (OWU) widniał zapis, zgodnie z którym ubezpieczyciel miał wypłacić odszkodowanie w przypadku przemarznięcia uprawy, jeżeli szkody wyniosą co najmniej 10%. Warunkiem tego był jednak spadek zagęszczenia roślin w gruncie na skutek wymarznięcia do poniżej 15 roślin na 1 m2. Na dzień zawarcia umowy przeciętne zagęszczenie wynosiło ok. 18 sztuk na 1 m2. Niestety w doszło do szkody w uprawie (powszechnej w tym regionie w tamtym okresie). W wyniku tego Pan Jan zgłosił w marcu szkodę polegająca na uszkodzeniu plonu w wyniku złego przezimowania, jednak ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania. W ramach oględzin likwidator stwierdził bowiem, że średnie zagęszczenie rzepaku wynosiło przed wejściem w okres przezimowania nieznacznie mniej niż wymagane 15 roślin na m2. Pan Jan nie zgodził się z tym i złożył odwołanie. Powołał się m.in. na opinię swojego rzeczoznawcy, ale także na zeznania świadków, którzy zgodnie twierdzili, że na duże zagęszczenie wskazywały poprawne rokowania upraw przed wejściem w okres przezimowania. Zakład ubezpieczeń jednak nie zmienił swojego stanowiska, wskutek czego Pan Jan wniósł pozew do sądu. Oprócz okoliczności powołanych w odwołaniu, zwrócił w nim uwagę na fakt, że ubezpieczyciel sam uznał, że złe przezimowanie nastąpiło, nie kwestionował tego, skoro zastosował powyższą normę zagęszczenia. Starał się wykazać, że kością niezgody jest tu głównie owo zagęszczenie uprawy, którą likwidator bezpodstawnie zaniżył – źle i pośpiesznie przeprowadził oględziny w ramach likwidacji szkody. Co więcej, zwrócił uwagę, że istotna była wartość tego czynnika w trakcie zawierania umowy, a nie w momencie wystąpienia szkody. Tak bowiem wynikało jego zdaniem z OWU.
Sąd I instancji, badając sprawę, podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w postanowieniu z dnia 13 czerwca 2013 r. (IV CNP 80/12), zgodnie z którym „dla ustalenia treści stosunku prawnego ubezpieczenia istotne są przesłanki określone w art. 65 k.c. także wówczas, gdy strona zawierając umowę posługuje się wzorcem umowy w postaci OWU, a postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia również podlegają wykładni z uwzględnieniem dyrektyw interpretacji oświadczeń woli określonych w art. 65 § 2 k.c.” Art. 65 kodeksu cywilnego stanowi, że „oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.” Zastosował tym samym w praktyce przepis art. 15 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, zgodnie z którym „postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia.” Sąd, stosując powyższe reguły interpretacyjne dotyczące umów w wyroku uznał, że powód udowodnił, iż zaszło zdarzenie, które spowodowało szkodę w jego mieniu i było to objęte umową ubezpieczenia łączącą strony. Przychylił się do jego interpretacji umowy i załączonych do nich OWU. Wskutek tego pozwany ubezpieczyciel został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda odszkodowania w wysokości wskazanej przez Pana Jana.
